Το ποτάμι γυρίζει πίσω;;;

Το ποτάμι γυρίζει πίσω;;;

Άκου, τώρα ερώτηση. Αν είναι δυνατόν. Εκτός κι αν είμαστε στις πλαγιές του Ολύμπου. Οι νόμοι της φυσικής μας εξηγούν γιατί αυτό είναι αδύνατον. Ούτε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν παρουσιάστηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Άρα, το ποτάμι πάντα θα ρέει όπως όλοι γνωρίζουμε.

Αν αναγνωρίσουμε πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα ποτάμι, βλέπουμε ότι πάμε ομαδικά προς μια κατεύθυνση. Αλυσοδεμένοι και νοητικά τυφλωμένοι, πορευόμαστε σε μια διαδρομή χαραγμένη εκ των προτέρων. Μια διαδρομή με μεγάλη κατηφορική κλίση, που τα φρένα δεν μπορούν να σταματήσουν και να αποσοβήσουν την τραγική, μοιραία κατάληξη.

Αυτή η διαδρομή σχεδιάστηκε στο βαθύ, μακρινό παρελθόν, από οντότητες έξω από τον Άνθρωπο και έκτοτε φαινομενικά τίποτα δεν έχει αλλάξει στο νόημα. Αλλά για να κυριολεκτούμε, οι αλλαγές είναι μεγάλες και επικίνδυνες, κάθε φορά που εμφανίζονται φωνές και παρουσίες που ταράζουν την προσχεδιασμένη πορεία.

Όπως στα αρδευτικά τσιμεντένια κανάλια το νερό ρέει και η διανομή γίνεται σε επιλεγμένα σημεία, έτσι και ο κόσμος βαδίζει σε σημαδεμένους δρόμους, μόνον που έξοδοι διαφυγής και ελευθερίας δεν υπάρχουν. Ενίοτε βλέπουμε κάποια σήματα, που όμως διοχετεύουν την μάζα και τις αντιδράσεις της σε κατεύθυνση εκτόνωσης, υποταγής και απουσίας οιασδήποτε ενστάσεως.

Η μεγαλύτερη και βιαιότερη επίθεση όμως, είναι αυτή που επιχειρήθηκε εναντίον της νεολαίας. Απογυμνώθηκαν οι νέοι μας από οράματα, ευαισθησίες και πανανθρώπινες ιδέες. Στήθηκαν στον τοίχο εκόντες -άκοντες και οδηγήθηκαν στην ανυπαρξία, απορροφημένοι από υλικές κατακτήσεις και προσφορές διασάλευσης ψυχικής υγείας και διεργασιών ανάπτυξης της νοημοσύνης.

Παρακολουθήσαμε, δυστυχώς, την ανερμάτιστη, ανακόλουθη και με ψευδή σημαία συμπεριφορά των νέων που προοιωνίζει ένα σκοτεινό, αδιάφορο μέλλον.

Όμως ξαφνικά όλα άλλαξαν.

Η δολοφονική επίθεση στα Τέμπη, ξεχείλισε το ποτήρι. Η νεολαία ξεσηκώθηκε αναγνωρίζοντας και απορρίπτοντας τον λάθος δρόμο που διένυε παρά την θέληση της. Συσπειρωμένοι και ελεύθεροι ιδεοληψιών και κομματικών παγίδων τα παιδιά μας, έδειξαν την δύναμη τους. Βγήκαν από το τρυπάκι που οι διεθνείς δυνάστες σχεδίασαν και με μεγαλειώδεις πορείες και συνθήματα αγάπης, αλληλεγγύης και πλήρεις θετικής ενέργειας, δείχνουν και σε εμάς, τους γονείς και παππούδες, τον δρόμο που οφείλουμε να περπατήσουμε και που είχαμε ξεχάσει.

Το ποτάμι γύρισε πίσω μέχρι την πηγή. Βγήκε από το κανάλι και ξεχύθηκε στον δικό του δρόμο και με όμορφους μαιάνδρους καταλήγει στην θάλασσα της ελευθερίας.

Χρήστος Κράγιας