Σε κατάσταση Πολιορκίας βρισκόμαστε και δεν το έχουμε καταλάβει…

Σε κατάσταση Πολιορκίας βρισκόμαστε και δεν το έχουμε καταλάβει…

Σκεφτήκαμε ποτέ σε τι κατάσταση βρισκόμαστε;;Πότε βάλαμε τις σκέψεις μας σε σειρά για ενδελεχή εξέταση;; Ανακρίναμε εαυτούς, δώσαμε ειλικρινείς απαντήσεις, κάτσαμε οικειοθελώς στο εδώλιο του κατηγορούμενου, απολογηθήκαμε και αναμένουμε την απόφαση;;Είμαστε εις θέσιν να αποδεχθούμε καταδίκη για πράξεις και παραλήψεις ή αυτάρεσκα αναμένουμε αθώωση;;

Είναι ερωτήματα που θεωρώ πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα και πρέπει να απαντηθούν με αίσθημα ευθύνης.

Η περιρρέουσα κατάσταση, πολιτικά, οικονομικά, σε θέματα υγείας και πανδημίας, στην ζωή και στον θάνατο, μας επηρεάζει καθημερινά και μας φορτίζει πολλές φορές επικίνδυνα, αν δεν μπορέσουμε να αξιολογήσουμε και να ιεραρχήσουμε τις προκλήσεις. Η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι ζοφερή και οπωσδήποτε εις γνώσιν μας.

Βιώνουμε, φίλοι μου, μια πιεστική κατάσταση που εξουδετερώνει την νοητική μας διαύγεια και τελματώνει την κρίση και αποφασιστικότητα που πρέπει ανά πάσαν στιγμή να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Χρειαζόμαστε εγρήγορση και περιφερειακή, πλατιά αντίληψη των πραγμάτων, αποφεύγοντας να εστιάζουμε σε μικρά, ασήμαντα, που σερβίρονται για δημιουργία εντυπώσεων, από μηχανισμούς καταστολής της ζωντάνιας μας.

Πανύψηλα τείχη μας περιτριγυρίζουν και μας φυλάκισαν με το ζόρι, αφού αγνοήσαμε τις δυνάμεις μας και αφήσαμε τις τύχες της ζωής μας σε δολοφονικά μυαλά. Είμαστε σε διαρκή πολιορκία, μας βομβαρδίζουν ανηλεώς με φόβο και αφημένοι στο * πάμε κι όπου βγει *.

Θεωρούμε τον εγκλεισμό πανάκεια και ευγενική χορηγία των δεσμοφυλάκων. Οι πολιτικοί ταγοί ξεσάλωσαν και βάλλουν ομαδικά και αδιάκοπα εναντίον των πολιτών- ψηφοφόρων, που ενώ βλέπουν ακούσουν και αισθάνονται, επιμένουν στην απραξία, την αποποίηση του δικαίου και στην νιρβάνα της ατομικής επιβίωσης.

Αποσυντονισμός και διάσπαση της κοινωνίας, ξεθώριασμα ηθικών αξιών, αριβιστικές πρακτικές και τυχάρπαστοι χειρισμοί, μας κατατάσσουν στην βαθμίδα των ζώων.

Η οικονομική κατοχή και η καταλήστευση των εισοδημάτων, μας κατέστησε ζητιάνους, με την επιδοματική πολιτική να εντείνει την εξάρτηση μας από θεωρητικά ισχυρούς και ορθώνει μεγαλύτερα τείχη απομόνωσης από ένα υγιές ανθρώπινο περιβάλλον.

Στο όνομα της υγείας, έγινε το μεγαλύτερο ρεσάλτο εναντίον της ελευθερίας και της νοημοσύνης μας. Μέγα θύμα η οικογένεια που χωρίστηκε εντός της οικίας, που μοιραστήκαμε σε χωριστά δωμάτια. Γονείς που δεν αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, φορτωμένοι και αγόμενοι από τον φόβο του  θανάτου.

Αυτόν τον θάνατο οι ελεγκτές και κυρίαρχοι σκορπούν με πολεμικούς αλαλαγμούς, αλλά και συγκεκαλλυμένα με * τυχαία * περιστατικά δυστυχημάτων με εκατόμβες νεκρών.

Κι εμείς μέσα στην μικρότητα και την μιζέρια μας, δεν απέχουμε και πολύ από ζόμπι. Κουρδισμένοι, κοιμισμένοι, δίχως προσωπική γνώμη, δίχως φαντασία και προοπτική, αντί να σταθούμε υπερασπιστές των δικαίων μας, τρέχουμε έντρομοι να κλειστούμε και να προφυλαχθούμε εντός των τειχών, που τεχνηέντως έκτισαν οι εχθροί μας.

Η πολιορκία συνεχίζεται με ένταση κι εμείς πετάμε χαρταετό.

  Χρήστος Κράγιας