Στο αντίθετο ρεύμα….

Στο αντίθετο ρεύμα….

Το αποτέλεσμα είναι θάνατος. Μια μαυρίλα, μια δυστυχία πλανάται πάνω από την πατρίδα μας, τον φωτεινότερο τόπο της Δημιουργίας. Θλίψη, πόνος, κλάμα, απόγνωση και τέλος σιωπή.  Οι γονείς των νεκρών παιδιών κάποια στιγμή θα σιωπήσουν, το δάκρυ θα στερέψει, αλλά η ανάμνηση δεν θα σβήσει. Μόνον εμείς οι τηλεθεατές, θα ξεχάσουμε και θα γυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες.

Οι οποίες συνήθειες αποδεικνύεται πόσο καταστροφικές είναι.

Το πρόσφατο φονικό επαναφέρει μνήμες άλλων που προηγήθηκαν και ειδοποιεί για αναμενόμενες, με μια σιγουριά, λες και είμαστε τόσο ανόητοι, σαν να επιζητούμε τον θάνατο.

Από τότε, που στήθηκαν και επιβλήθηκαν με έξωθεν επεμβάσεις, τα πρώτα τρία κόμματα, στην φρέσκο - ελευθερωμένη (;;;) Ελλάδα, μέχρι σήμερα που αριθμούνται σε εκατοντάδες, με μια προσεκτική προσέγγιση, βλέπουμε πως είμαστε σε μια συγκρουσιακή κατάσταση διάρκειας. Οι πολίτες χωρισμένοι σε φράξιες, χωρίς να το γνωρίζουν, μάχονται αλλήλους, παρασυρμένοι από περίτεχνες ιδεολογίες.

Πολιτικές θεωρίες εισαγωγής κατακερματίζουν το Όλον. Η δύναμη της Ομόνοιας συντρίβεται και γίνεται βορά στα συμφέροντα που ουδεμίαν σχέση έχουν με την ευδαιμονία της χώρας. Οι δημαγωγοί βρίσκονται στο απόγειο και απολαμβάνουν τιμών και εξουσίας από έναν λαό που ταλαιπωρείται βάναυσα.

Επιρρεπείς καθώς είμαστε στις φανφάρες και στα φθηνά στολίδια, έρπομε πίσω από αγύρτες πολιτικούς, που με μαεστρία εμφανίζονται ανώτεροι ημών και απαραίτητοι για την συνεχή, ομαλή λειτουργία του κράτους. Έτσι πέρασε και επικρατεί ακόμη η νοοτροπία ύπαρξης πολιτικών κομμάτων, ως εχέγγυα της Δημοκρατίας.

Έτσι χωριστήκαμε σε στρατόπεδα και η δυστυχής πατρίδα είναι ένα συνεχές πεδίον μάχης.  Έτσι διασπάστηκε η οικογένεια και κατά συνέπεια η κοινωνία. Δώσαμε χώρο στην διχόνοια και για ιδιοτελείς σκοπούς κατακρεουργούμε την ελευθερία μας. Η ιστορική αναδρομή φανερώνει όλη την αλήθεια και είναι η απεγνωσμένη φωνή που προσπαθεί να μας ξυπνήσει από τον θανατηφόρο λήθαργο.

Αυτή η αυτοκαταστροφική μας τάση, είναι μεν ένα θέμα προς έρευνα από την επιστήμη, αλλά και ένα καμπανάκι, ένα σήμα κινδύνου για την συνέχεια της ύπαρξης μας ως Έθνος. Αυτοί, και γνωρίζετε σαφώς ποιοι είναι αυτοί, μας χωρίζουν, μας ελέγχουν, μας κουρελιάζουν, μας αποδυναμώνουν, μας σκοτώνουν και γλεντούν εις βάρος των κορόιδων.

Το μέγα θέμα όμως είναι τι κάνουμε εμείς. Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο;; Διότι αναμφίβολα ο αφανισμός μας είναι η τραγική κατάληξη.

Όχι πλέον. Καιρός να δείξουμε το ανάστημα μας. Καιρός να απεμπλακούμε από το φαύλο κομματικό καθεστώς, να καταργήσουμε τα κόμματα, να αναστηθούμε Εθνικά από τα αποκαΐδια. Είναι, αγαπητοί μου, η μεγάλη στιγμή και επιταγή να ενωθούμε και να δώσουμε την απάντηση που θα μας καταστήσει κυρίαρχους στην ζωή μας.

Πρωταρχικό μέλημά η ένωσή μας. Και ένωσή σημαίνει δύναμη. Και δύναμη σημαίνει αναγνώριση της ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Όλοι οι Έλληνες, ομού και αδιάσπαστοι, στην λεωφόρο του Φωτός, πορευόμαστε με σύμπνοια και ανιδιοτελώς, για το μεγαλείο της πατρίδας.

Σε μια εθνική κατεύθυνση, μακριά από το αντίθετο ρεύμα, κρατάμε πλέον ζωντανό το μέλλον μας. Αυτοί, αυτό φοβούνται. Εμείς κρατάμε τα κλειδιά.  Ας τα χειριστούμε, επιτέλους, όπως αρμόζει.

Χρήστος Κράγιας