Αν νοιαζόμασταν για τα παιδιά μας….

 Αν νοιαζόμασταν για τα παιδιά μας….

Κι ενώ το οικοδόμημα που λέγεται Ελλάδα καταρρέει και γκρεμίζεται ολοκληρωτικά, το  αποκλειστικό ενδιαφέρον των Ελλήνων μονοπωλούν οι τελευταίες ειδήσεις για την Κιβωτό, τον αγαπητό σε πολλούς ιερέα και τις  συμπεριφορές των ενασχολούντων με τα παιδιά, που η ζωή τα έφερε σ αυτήν την πόρτα.

Και σίγουρα θα αναρωτηθούν πολλοί: «μα τα παιδιά δεν είναι το επίκεντρο;;;; Με αυτά δεν πρέπει να ασχολούμαστε;;;Αυτά δεν πρέπει να μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας;;;»

Πόσο υποκριτές και πόσο επιφανειακοί είμαστε όλοι μας;;; Πόσο ανούσιοι και συνένοχοι σε όλη αυτή την «τραγωδία» που λέγεται «ευθύνη ενηλίκων προς το παιδί»;;;;

Περιμένουμε υποθέσεις βιασμών ανηλίκων από αρρωστημένους ή ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια παιδιών από ανθρώπους που παρουσιάζονται της εκκλησίας, για να εξοργιστούμε και να απορήσουμε σε τί είδους κοινωνία ζούμε, πως αυτή συμπεριφέρεται στα παιδιά και πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί στην εποχή μας;;;;

Και προτού στήσουμε για λιθοβολισμό τον κάθε έναν βιαστή, παιδεραστή, ανώμαλο, ψυχάκια, υποκριτή, μήπως πρέπει πρώτα να στήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό στον τοίχο και να τον κοιτάξουμε κατάματα, χωρίς προσωπεία και υπεκφυγές, χωρίς έλεος;;;

Γιατί αν νοιαζόμασταν αληθινά για τα παιδιά μας, θα νοιαζόμασταν πρωτίστως και για το είδος της κυβέρνησης που άρχει σε αυτήν τη χώρα και δεν θα επιλέγαμε ποτέ μα ποτέ δεύτερη φορά αυτούς που μας πρόδωσαν και μας πούλησαν.

Αν νοιαζόμασταν , θα συμμετείχαμε στις εκλογές και δεν θα απείχαμε από αυτές σε ποσοστό που δείχνει ολοφάνερα την αδιαφορία μας ως πολίτες αυτής της χώρας στην οποία μεγαλώνουμε παιδιά.

Αν νοιαζόμασταν, θα απαιτούσαμε όλοι μα όλοι την παραδειγματική τιμωρία των πολιτικών που αντί να στηρίξουν την ελληνική οικογένεια την πετάνε στο δρόμο κατάσχοντας τα σπίτια τους.

Αν νοιαζόμασταν, δεν θα επιτρέπαμε την ύπαρξη της μεγαλύτερης απάτης , αυτής της ΑΑΔΕ, που μας έχει μετατρέψει όλους σε σκλάβους της και δουλεύουμε για τους φόρους που ποτέ δεν επιστρέφουν στους πολίτες αλλά ούτε παραμένουν στη χώρα μας. Αυτό το «φάντασμα» που έλαβε υπόσταση επί Τσίπρα και στερεί από τα παιδιά μας ακόμη και τα βασικά αγαθά.

Αν νοιαζόμασταν θα απαιτούσαμε από τους επιστήμονες ιατρούς - παιδιάτρους να υπογράφουν, πως τα όποια εμβόλια και φάρμακα που χορηγούν ελαφρά τη καρδία στο σώμα των παιδιών μας , δεν θα τα βλάψουν σε καμία περίπτωση.

Αν νοιαζόμασταν , όλοι μαζί μια γροθιά θα είχαμε κλείσει τις βρωμοβιομηχανίες τροφίμων που αφορούν κυρίως παιδιά ως καταναλωτές καθώς και τις διαφημιστικές εταιρίες και τα κανάλια που προωθούν τους αργούς θανάτους- δηλητήρια τροφές, που εμείς στην τελική αγοράζουμε και ταΐζουμε τα παιδιά μας.

Αν νοιαζόμασταν θα απαιτούσαμε από τους δημάρχους των πόλεων μας, πάρκα και τόπους φυσικής ομορφιάς να παίζουν ανενόχλητα από κινδύνους τα παιδιά. Θα φροντίζαμε να μην χάνουν την επαφή τους με τη φύση μιας και είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι αυτής και θα εξαγριωνόμασταν με κάθε τι που τη μολύνει και την καταστρέφει.

Αν νοιαζόμασταν , θα απαιτούσαμε σχολεία Αξιών, σχολεία που να διδάσκουν ποιες είναι οι Αξίες στα παιδιά μας και που θα λειτουργούν με βάση την δικαιοσύνη, την ισότητα, την ελευθερία, τη λογική, την αισθητική, την αρμονία, την αφθονία, την ανδρεία, την αρετή και που ο στόχος των δασκάλων θα είναι να γνωρίσουν τα ελληνόπουλα και όχι μόνον αυτά, τί σημαίνει άνθρωπος και πως αυτός οφείλει να ζει το βίο του με όλες τις παραπάνω αξίες.

Αν νοιαζόμασταν, θα είχαμε διαχωρίσει την παιδεία από τις θρησκείες και δεν θα επιτρέπαμε στα παιδιά μας να σκύβουν το κεφάλι από ταπεινότητα και φόβο θεού. Γιατί η αληθινή ταπεινότητα δεν έχει καμία σχέση με τη ντροπή που η εκκλησία προβάλει και περνάει στους ανθρώπους, παρά περισσότερο  μοιάζει με την αρετή και την απλότητα που τη διακρίνει.

Αν νοιαζόμασταν, θα επιζητούσαμε διακαώς μια πολιτεία δίκαιη για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας.

Τέτοια που δεν θα επέτρεπε ποτέ να υπάρχουν άνεργοι γονείς που θα παρατούν τα παιδιά τους, ούτε γονείς σε απόγνωση, ούτε κοινωνία με ναρκωτικά, πορνεία κι εγκληματικότητα, κοινωνία, που αφού χορτάσει με ό,τι προσφερόμενο στρέφεται προς ό,τι πιο αγνό …τα παιδιά.

Ποτέ δεν επιζητήσαμε μια τέτοια δίκαιη πολιτεία, αντιθέτως….στηρίξαμε με την αδιαφορία και την ανοχή μας, με την ηλιθιότητα και την αδράνεια  μας όλη αυτή τη σαπίλα που μας κυβερνάει και που ακόμα κι αυτή τη στιγμή, κάποιοι που υπάρχουν ανάμεσα μας , κάνουν αγώνα για να μην εκλείψει ποτέ από την Ελλάδα η σαπίλα των πολιτικών οικογενειών που μας εξολοθρεύουν….

Αν νοιαζόμασταν αληθινά για τα παιδιά μας, όλοι μα όλοι θα είχαμε δώσει την πρέπουσα σημασία  στην Ελλήνων Συνέλευσις, που είναι η μία και μοναδική που μίλησε και μιλάει για το πως μπορούμε όλοι μαζί να στήσουμε αυτή την δίκαιη πολιτεία. Θα προσέχαμε  αυτούς που παρουσιάζουν και μιλάνε συνεχώς για τα Ελλάνια Αξιακά Πρωτόκολλα, για τις Αξίες και τις Αρχές που μπορούν να ξεκινήσουν όλη την αλλαγή αυτής της κοινωνίας και την πλήρη εξυγίανσή της από κάθε τι σαθρό και δια στροφικό….

Αφροδίτη Καρανίκου